رادیو بین المللی (برون مرزی)

ترجمه : احسان میهن دوست

منظور از رادیو بین المللی عبارت است از پخش برنامه از یک کشور برای کشور دیگر. این اتفاق از دهه 1920 میلادی در جهان آغاز شد. تقریبا هر کشور توسعه یافته و صنعتی شده ای این سرویس را دارد و تعدادی از کشورهای باصطلاح جهان سومی نیز از این امکان برخوردارند. حکومت ها از این سرویس به عنوان شکلی از دیپلماسی عمومی برای ترویج یا رساندن سیاست های بین الملل خود استفاده می کنند.

-------------------------------------


این اتفاق از دهه 1920 میلادی در جهان آغاز شد. تقریبا هر کشور توسعه یافته و صنعتی شده ای این سرویس را دارد و تعدادی از کشورهای باصطلاح جهان سومی نیز از این امکان برخوردارند. حکومت ها از این سرویس به عنوان شکلی از دیپلماسی عمومی برای ترویج یا رساندن سیاست های بین الملل خود استفاده می کنند.

سازمان های مذهبی برای تبلیغ و نفع رساندن به معتقدان خود و حفظ پیروان جدید و تبلیغ کنندگان کالا برای دستیابی به مشتریان خارجی از آن استفاده می کنند.

برخی از ایستگاههای رادیویی اهدافشان را روشن بیان می کنند اما برخی اینگونه نیست.  اگرچه مخاطبان کمی به رسیدن رادیوها به اهدافشان اشاره می کنند.

بررسی ها نشان می دهد که BBC  و VOA هر هفته ده ها یا صدها میلیون مخاطب جذب می کنند.

قبل از تاسیس رادیو بین الملل، کشورها برای رساندن پیام از طریق مرزهای زمینی اقدام می کردند مانند پیام لنین به سربازان روسی برای رها کردن جنگ و بازگشت به خانه هایشان.

بیشتر اروپاییان این پیام ها را نمی توانستند دریافت کنند برای اینکه آنها قابل عرضه به عموم نبودند.
اولین بار این رادیو در سال 1923 ایجاد شد. زمانی که نیروی نظامی فرانسه به آلمان حمله کرد.

اتحاد جماهیر شوروی در سال 1926 با استفاده از این سرویس به عنوان بخشی از مبارزه برای به دست آوردن ایالت بس عربیا (Bessarabia) از رومانی استفاده کرد.

بعد از جنگ جهانی دوم انحصار شکسته شد و تعداد این رادیوها با رویکردهای جدید توسعه یافت.
PCJ یک برنامه جدید را تولید نمود با نام «ایستگاه شادی» که یک برنامه ترکیبی یک ساعته بود که شامل موزیک، اخبار، گفتگو و قدردانی از شنوندگان فعال بود. این برنامه توسط ادی استارتز اداره می شد.

این برنامه تقابل شدیدی با برنامه های عادی و ایستگاههای بین الملل داشت زیرا قالب جدیدی را ارائه می داد و برای چندین سال رقیب نداشت.
با وقوع جنگ مسائل جدیدی مطرح شد. در زمان صلح یک شنونده انگلیسی فارغ از کنجکاوی های بیهوده در برنامه های رادیو بین الملل آلمان شرکت می کرد. وقتی آلمان و بریتانیای کبیر علیه یکدیگر وارد جنگ شدند شنونده به دشمن فرضی تبدیل شده بود.
ایستگاههای رادیوهای مذهبی بعد از جنگ جهانی دوم رشد نمودند مانند رادیو واتیکان.

ارسال و دریافت پخش بین المللی: این سرویس بیشتر روی موج کوتاه پخش می شد. افرادی که قابلیت دریافت موج کوتاه را نداشتند و یا موج کوتاه آنها ضعیف بود از موج متوسط استفاده می کردند.

با گذشت زمان از ائاخر دهه 1970 ماهواره های ارتباطی برای پخش رادیوها مورد استفاده قرار گرفتند. BBC VOA, دویچه وله و رادیو های بزرگ دیگری از این فن آوری برای پخش امواج خود استفاده نمودند. این فن آوری قادر بود سیگنال ها را با کیفیت بیشتر و هزینه کمتر به دریافت کنندگان برساند. اما این روش مشکلاتی نیز داشت که به زودی خود را نشان داد و آن این بود که طوفان مسیر سیگنال ها را عوض می کرد. علاوه بر آن استفاده از این فن آوری هزینه های سنگینی برای دریافت کنندگان داشت.

امروزه ابعاد دیگری از موج کوتاه وجود دارد و آنهم اینترنت است. تعدادی از رادیوهای بزرگ از دهه 90 شروع به پوشش مخاطبان خود از طریق اینترنت نمودند. کیفیت صدای خوب از ویژگی های این رادیو بود. اما یک محدودیت آشکار وجود دارد وآن این است که بیشتر مردم جهان از دستیابی به وب محرومند و در هر زمانی این امکان فراهم نمی باشد.

مخاطب پژوهی: شبکه ها و ایستگاههای تلویزیونی و رادیویی تجاری در کشورهای صنعتی شده آگاهی دقیقی از مخاطبان خود دارند. در مقابل بیشتر ایستگاههای بین المللی بسیار کم و یا هیچ بودجه ای را صرف اینگونه تحقیقات و آمارگیری نمی کنند. قضاوت آنان معمولا بر اساس تحقیقات انجام گرفته توسط شرکت های مخاطب پژوهی است.

در این پژوهش ها ممکن است از چگونه گوش دادن به برنامه به صورت روزانه یا هفتگی، تعداد دفعات گوش دادن، برنامه های مورد علاقه و یا نوع برنامه ها سوال پرسیده شود.

ترجمه: بیشتر سرویس های رادیو بین الملل به چندین زبان پخش می شوند. اخبار معمولا در اتاق خبر آماده می شود و سپس به میزهای ترجمه فرستاده می شود. میزها ممکن برخی اخبار را با اتاق خبر چک کنند از این نظر که برخی اصطلاحات علمی را متوجه نشده باشند. اما اغلب هر بخش برای خود خبر تولید می کند زیرا فرصتی برای چک کردن آنها با یکدیگر وجود ندارد.

برخی زبان ها دارای اختلاف جزئی هستند بنابراین نیاز به حضور گوینده بومی است تا این اختلاف منجر به توهین به شنوندگان نشود. اعتبار یک رادیو ممکن است تحت شعاع قرار بگیرد اگر آن ایستگاه برخی از زبان ها را تنها در زمان خاصی مانند دوره بحران پخش کند. شواهد نشان می دهد وقتی برنامه های مخاطبان مطابق فضای سیاسی قطع و وصل می شود شنوندگان آن زبان احساس دستکاری به وسیله پخش کنندگان دارند و به شکاکیت و تردید در غرض ایستگاه گرایش پیدا می کنند.

آیین نامه: اکثر رادیوهای بین المللی از حکومتی که در آن واقع شده است جواز دریافت می کنند. اگر رادیو امواجش را به کشورهای دیگر بفرستد، کشور میزبان مسول دادن جواز می باشد. اتحادیه بین المللی ارتباطات راه دور )ITU( برای جلوگیری از دخالت ایستگاههای داخلی و بین المللی یک کشور در کشور دیگر تلاش می کند. اما جریمه های مانند دریافت مالیات یا توقیف در کار نیست. این اتحادیه برای این امر به حکومت ها تکیه می کند و آن را بر هده آنها می گذارد. همه اعضای این اتحادیه مازم به رعایت آیین نامه می باشند. اعضا باید اطلاعات خود مانند: فرکانس های پخش، ساعات پخش و جهت سیگنال ها را ثبت کنند.

تامین مالی: اگرچه ممکن است یک ایستگاه رادیویی با بودجه نسبتا کم ایجاد شود اما رادیو های چندزبانی بزرگ سالیانه به ده ها و یا حتی صدها میلیون دلار نیازمندند. نگهداری و خرید فرستنده ها پر خرج است.ایستگاه های تجاری بر روی تامین هزینه های خود از راه تبلیغات تکیه دارند. آنها یک یا دو زبان را نمایش می دهند و ممکن است سرویس خبر داشته باشند. اغلب از یک مکان ارسال می شوند. بیشتر رادیو های بین المللی پر هزینه و از سوی حکومت ها حمایت می شوند.

آینده رادیو بین المللی: ملاحظات بسیاری مبنی بر ادامه کار و فعالیت های رادیو های بین المللی وجود دارد.

هنوز دلایل زیادی برای ادامه فعالیت رادیو بین الملل وجود دارد. بسیاری از شنوندگان از طریق این رادیوها یاد می گیرند که به یک زبان بیگانه صحبت کنند و یا اینکه زبان خود را بهبود بخشند.

به نقل از اتحادیه رادیو و تلویزیونهای اسلامی